Een donderslag bij heldere Hemel

Een donderslag bij heldere hemel

Het hart was altijd in de wolken.

Als een vertrouwde vriend.

Altijd, natuurlijk verbonden.

Als kind verkeerd geleerd.

Gestraft voor wat het hart vertelde,

Zakte ik in de grond. Steeds dieper.

Maar uit die grond openbaarde zich een weg.

Om die te volgen, moest ik eerst sterven.

Zodat ik opnieuw kon groeien en bloeien.

Als een bloembol, die vele levens bloeit.

Transformeren.

In cyclussen,

Dromen op de maan.

Kijken tussen de bomen.

Omringd door een regenboog van wijsheid en vertrouwen.

Een thuis op de heuvel.

Waar we elkaar dragen onder de zon.

Het fluisteren van de twijfel en het doorzien van schone schijn.

Want de sleutel ligt verstopt in de schoonheid van de bloemen.

Die met hun onophoudelijk gefluister,

Samen het boeket creëeren.

Samen onderweg.

In het donker als baken van licht.

Brengen we hoop en vernieuwing

Kijkend vanuit onze hoge torens,

Over alle bergtoppen heen.

Omgeven door zoveel wonderlijk moois

Zullen we meedrijven met de stroom dat leven is.

En vliegen naar daar waar de wind ons brengt.

Dankbaar en vol vertrouwen voor het pad dat zich ontvouwt.

Want in de sterren staat geschreven, dat we vrij zijn.

Vrij zijn om te kiezen voor de Liefde, die Liefde die leidt tot de tuin van eeuwige verbondenheid.

- Sofia -